OPERATOR ŁĄCZNOŚCI SRC
Dział: System GMDSS
Zobacz więcej:
GMDSS - PODSTAWOWE INFORMACJE
System GMDSS to właściwie wiele różnych podsystemów łączności, komunikacyjnych i ratowniczych, które pozwalają na efektywne alarmowanie i organizację pomocy na morzu. Dodatkowo elementy systemu dają możliwość efektywnej wymiany informacji pomiędzy statkami jak również ze stacjami brzegowymi. Chodzi przede wszystkim o ostrzeżenia nawigacyjne i meteorologiczne, a także zgłaszanie swojej pozycji, danych identyfikacyjnych pomocnych w organizacji ruchu morskiego. Aby taki system mógł istnieć to u jego podstaw muszą leżeć umowy zawarte pomiędzy państwami, które zobowiążą do działania w razie wypadku.
WPROWADZENIE DO GMDSS
System jest istotną częścią międzynarodowej Konwencji SOLAS (Safety Of Life At Sea). GMDSS (ang. Global Maritime Distress and Safety System – Światowy Morski System Łączności Alarmowej i Bezpieczeństwa to przede wszystkim zbiór procedur bezpieczeństwa, opis wyposażenia oraz środków łączności radiowej i satelitarnej przewidziany do zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi i umożliwienia szybkiego, skutecznego alarmowania o wypadkach na morzu, przesyłania informacji ważnych dla bezpieczeństwa statków oraz zapewnienia łączności w czasie akcji poszukiwawczo –ratowniczych. Wszystkie akcje poszukiwania i ratowania są prowadzone przez MRCC i MRSC w obszarach nawigacyjnych zwykle przyległych do ich linii brzegowych. GMDSS zapewnia również automatyczny odbiór informacji MSI (Maritime Safety Information) przez statki znajdujące się w zasięgu stacji brzegowej. GMDSS definiuje urządzenia radiowe stanowiące obowiązkowe wyposażenie dla wszystkich statków objętych Konwencją SOLAS w zależności od morskiego obszaru GMDSS w którym operują. Wyposażenie statku zależy od obszaru morza, w którym pływa, a nie według wielkości, typu, liczby pasażerów itp. GMDSS kładzie nacisk na zdolność ostrzegania o poszukiwaniach i ratownictwie władze na lądzie, a także podczas żeglugi w celu osiągnięcia szybkiej reakcji. Bazy brzegowe mają główną rolę w koordynowaniu pomocy po odebraniu alarmu o niebezpieczeństwie. Ogólnoświatowy zasięg komunikacji GMDSS osiągnięty został dzięki połączeniu radia satelitarnego i systemu naziemnego.
HISTORIA POWSTANIA SYSTEMU
Od setek lat wiele statków żeglowało po morzach, a ich bezpieczeństwo zależało od ich własnej umiejętności. Metodami sygnalizacji były flagi i listy przekazywane ze statku na statek. Alarmowanie w niebezpieczeństwie odbywało się przez strzelanie np. z armaty lub użycie materiałów pirotechnicznych, i udawało się tylko wtedy, gdy inne statki były w zasięgu wzroku lub kiedy jednostka była blisko lądu. Wprowadzenie sprzętu radiowego na statki spowodowało wzrost bezpieczeństwa na morzu. Jednakże alarmowanie było oparte głownie na komunikacji statek-statek. Często dochodziło do sytuacji, w której nadawane sygnały alarmowe przez statki znajdujące się w niebezpieczeństwie nie były odebrane i żadna akcja ratunkowa nie została podjęta.
- 1899 — pierwszy incydent z użyciem radia do zgłoszenia .Latarnik wyposażony w radio przez Marconiego poinformował o uziemieniu parowca ELBE.
- 1910 – Pierwsza stacja statkowa na BLUFF w Durbanie Nadajnik do komunikacji statek/brzeg.
- 1912 – Katastrofa TITANIC i ocalenie 700 istnień ludzkich, wysłanie sygnału alarmowego do CARPATHIA.
- 1914 – Pierwsza Międzynarodowa Konwencja o Bezpieczeństwie (SOLAS)
- 1929 – Druga konwencja SOLAS z zaostrzeniem wymagania dotyczące pierwszych w pełni automatycznych systemów alarmowych.
- Umowa SOLAS z 1974 r. która szczegółowo omówiła: bezpieczeństwo oraz możliwości użycia łączności satelitarnej
- Porozumienie SOLAS z 1974 r. zostało zmienione w: 1981 i 1984, a wreszcie w 1992 roku stworzono Globalny Morski System Alarmowy i Bezpieczeństwa (GMDSS).
KONWENCJE
SOLAS (International Convention for the Safety of Life at Sea) – międzynarodowa konwencja o bezpieczeństwie życia na morzu.
Została uchwalona w dniu 1 listopada 1974 przez Międzynarodową Konferencję ds. Bezpieczeństwa Życia na Morzu, zwołaną przez Międzynarodową Organizację Morską (IMO). Obecnie obowiązująca weszła w życie 25 maja 1980 roku. Od tego czasu wielokrotnie zmieniana poprawkami. Konwencja SOLAS poprzedzona była traktatami z lat 1914 (po katastrofie RMS Titanic), 1929, 1948 i 1960. Konwencja SOLAS ma na celu podniesienie bezpieczeństwa życia na morzu przez ustalenie jednolitych zasad i przepisów budowy statków, jak również podaje wzory wystawianych dokumentów. Konwencja SOLAS opisuje wymagania dotyczące budowy i wyposażenia statków i innych jednostek pływających po morzu. Najistotniejszy dla nas jest punkt 4 tej konwencji, który opisuje zasady wyposażenia statków w urządzenia radiowe, a także infrastruktury komunikacyjnej i procedur ich używania. Określa konieczność używania dwóch środków komunikacji w tym jednego cyfrowego czyli DSC. Uściśla wymagania dotyczące wyszkolenia załogi statku i ich zadania. Zobowiązuje do wykorzystywania systemu navtex, radiopław EPIRB, a także definiuje podział mórz na obszary, w których mają zastosowanie różne środki łączności.
Konwencja SAR
Konwencja SAR zobowiązuje natomiast państwa do utrzymywania infrastruktury ratowniczej, w tym jednostek niesienia pomocy jak np. helikoptery, a także brzegowych centrów koordynacyjnych.
Konwencja STCW
STCW (ang. International Convention on Standards of Training, Certification and Watchkeeping) – międzynarodowa konwencja o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania świadectw oraz pełnienia wacht. Została przyjęta w Londynie 7 lipca 1978. Bardzo obszerne zmiany do konwencji STCW 78 zostały wprowadzone w 1995 roku i odtąd konwencję tę oznacza się jako STCW 78/95. Konwencja STCW 78/95 przedsiębiorstwa uprawiające żeglugę międzynarodową są zobowiązane do przestrzegania zapisów Konwencji dotyczących wyszkolenia marynarzy, a organa kontrolne powołane dla tego celu, w tym polskie urzędy morskie, do egzekwowania tych postanowień
Napisz DO NAS Jeśli masz pytania
Zapisz się, aby być na bieżąco!
Zapisz się do naszego newslettera. Bądź na bieżąco z promocjami i aktualnościami. Zapisując się akceptujesz naszą Politykę Prywatności
